هاشم رضایت، تهیه‌کننده مجموعه تلویزیونی «دورهمی» اعلام کرد: «هفته آینده جلسه‌ای را با مهران مدیری برگزار می‌کنیم که درباره ادامه ساخت «دورهمی» تصمیم‌گیری کنیم. از قسمت‌های ضبط شده، تنها یک قسمت باقی مانده که به‌زودی روی آنتن می‌رود.»  با توجه به اینکه مدیری درگیر فیلم «ساعت ۵ عصر» است به احتمال بسیار زیاد زمان آن به نوروز می‌رسد.
 

 برادران کوئن که در سال‌های اخیر با سریال «فارگو» در صنعت تلویزیونی حضور داشتند؛ اعلام کردند که قصد ساخت مینی سریال وسترن «افسانه شگفت‌انگیز اسکراگز» را برای کمپانی «سونی» دارند که به احتمال فراوان اواخر سال ۲۰۱۷ جلوی دوربین می‌رود. برادران کوئن با فیلم آخر خود به نام «درود بر سزار» تجربه متفاوتی را در سینما داشتند.

 برنامه «کافه فیلم» روز پنجشنبه ٢٣ دی، ساعت ۲۱ از شبکه «IFILM» روی آنتن می‌رود و فیلم سینمایی «خط ویژه» از همین برنامه پخش خواهد شد. مصطفی کیایی کارگردان این فیلم نیز پس از نمایش فیلم میهمان برنامه خواهد بود و با محمد صادقی بازیگر سینما و تلویزیون به گفت‌وگو خواهد نشست.
 

 کتاب «از نگاه سینماگران؛ دهه ۱۳۶۰» به قلم محمدعلی حیدری توسط انتشارات روزنه منتشر شد. این کتاب شامل گفت‌وگو با رخشان بنی‌اعتماد، کمال تبریزی، ابراهیم حاتمی‌کیا، رضا کیانیان، فاطمه معتمدآریا، مجید مجیدی، محمدرضا هنرمند، علیرضا داودنژاد، کیومرث پوراحمد، منوچهر محمدی، محمدعلی نجفی و حسن هدایت است.

این روزها تماشاخانه «ارغنون» میزبان نمایشی درباره مهاجرت، جنگ و روابط انسانی در جهان معاصر است. در نمایشنامه «به گزارش باروت» گلچهر دامغانی که خود سال‌ها ساکن پاریس بوده دست روی موضوع مهاجرت می‌گذارد. یک افغانستانی از تهران به پاریس می‌رود و در خانه یک ایرانی مهاجر ساکن می‌شود. گلچهر دامغانی مدتی در سازمان‌های مردم‌نهاد و ارگان‌های مربوط به مهاجران خاورمیانه‌ای کار کرده و به نوعی این موضوع نتیجه زیسته‌های خود اوست. او حالا به ایران بازگشته و بعد از 13 سال دوباره روی صحنه رفته است. مجتبی پیرزاده هم این روز‌ها بیش از همه با بازی در فیلم «فروشنده» شناخته می‌شود که در این فیلم نقش جوان راننده وانت را بازی می‌کند.
 نمایش «به گزارش باروت» تا ۱۰ دی میزبان تئاتربازها خواهد بود. گفت‌وگوی ما را در زیر بخوانید.

خانم دامغانی شما در این نمایش در کسوت نمایشنامه‌نویس، کارگردان و بازیگر حضور دارید. پروسه نگارش و روی صحنه آمدن «به گزارش باروت» را توضیح بدهید؟
 دامغانی: پس از بازگشت از فرانسه دوست داشتم که در حوزه نویسندگی فعالیت کنم. یکی از دوستان توصیه کرد که حداقل یک کار تئاتر را روی صحنه ببرم و مانند گذشته در آن ایفای نقش کنم. امکانش پیش آمد و کارگردانی هم کردم. دوست داشتم که نمایشنامه‌ای با محوریت یک «زن» بنویسم. یک باره یک زن ایرانی که متخصص هواشناسی در تلویزیون فرانسه است به ذهنم خطور کرد. بعد شخصیت مرد نمایشنامه خلق شد. کاملا اتفاقی شخصیت مرد شباهت به فردی واقعی در فرانسه دارد؛ اما داستان متفاوت است.

شما در یک سالن خصوصی هستید. این روزها تعداد این سالن‌ها هم افزایش پیدا کرده است. چگونه این سالن را برگزیدید و تماشاگر و حال و هوای این تماشاخانه‌ها را چگونه می‌بینید؟
دامغانی: ترجیح می‌دادم در سالن خصوصی اجرا نروم. تهیه‌کننده ندارم و نداشتم. نمی‌دانستم که باید سرمایه‌گذار داشته باشم و این سالن‌ها با بحران تماشاگر روبه‌رو هستند. مناسبات سالن‌ها را نمی‌دانستم. سالن‌های دولتی خیلی سریع پر می‌شوند. معمولا کارهای دانشجویی در این سالن‌ها اجرا می‌رود و مخاطب‌های خاص خود را دارند. در زمان گذشته که ما دانشجو بودیم و در تالار مولوی اجرا می‌رفتیم و تماشاگر خاص دانشگاهی خود را داشتیم، بسیار سازنده بود. در حال حاضر کارهای دانشجویی و آماتور در سالن‌های خصوصی پخش شده‌اند و سیاستگذاری‌ها به‌شدت غلط است. به نظرم و براساس حدس و گمان تهیه‌کننده‌ها در کنار کارهای دانشجویی قرار می‌گیرند و پول اندکی هم خرج می‌کنند. این افراد به راحتی سالن‌های دولتی را در دست می‌گیرند و هنرمندان کهنه‌کار پشت در سالن دولتی می‌مانند.

آقای مجتبی پیرزاده نقش بسیار متفاوتی را بازی کردید. در وهله نخست، شخصیت شما مهاجری از افغانستان است که در تهران زندگی می‌کرده و حالا به پاریس نقل مکان کرده است. این کاراکتر اهداف حضور خود در پاریس را پنهان می‌کند. چگونه این نقش را خلق کردید؟
پیرزاده: اولین‌بار که برای این نقش با من تماس گرفته شد درباره نمایشنامه پرسیدم. همین که قرار شد نقش یک افغان را بازی کنم هیجان‌زده شدم و نمایشنامه را خواندم. بار اول که آن را خواندم به‌شدت خوشحال شدم. یک کاراکتر درونی، با اهداف متفاوت و متمایز که مهاجرت می‌کند. زحمت‌های خانم دامغانی در هدایت نقش خیلی مفید بود و به‌شدت درگیر این شخصیت شدم. برای لهجه هم یکی از دوستان برای من اعراب‌گذاری کرد و صدای خودش را برای من ضبط کرد و من با این صدا تمرین مداوم کردم تا توانستم به چیزی که می‌خواهم برسم.

بنابراین شما برای ورود به یک اجرا شخصیت و نمایشنامه را ملاک قرار می‌دهید؟
پیرزاده: بله... بله... دقیقا! سن و سال من برای بازی در نقش بسیار مهم است. من در گذشته بازی‌های خانم دامغانی را ندیدم؛ ولی خیلی تعریف‌ شنیده‌ بودم. نمایشنامه را خواندم و دیدم که چه چارچوب قدرتمندی دارد. همه چیز درست و با دقت در کنار هم چیده شده و شما نمی‌توانید حتی یک دیالوگ را هم حذف کنید. کاراکترهای جذاب باعث شد که لذت وافر ببرم. سر تمرین هم به‌شدت لذت بردم. واقعا این کاراکتر روی من تاثیر گذاشت و بسیار دوستش دارم. این کاراکتر یک مضمون محوری دارد. او همه چیز را تا یک جایی می‌برد و آن را تمام نمی‌کند. زندگی او باعث شده تا همه چیز تا یک جا بیاید و به انتها نرسد و این برای من خیلی جذاب بود.

خانم دامغانی شما یک نمایشنامه «دو نفره» نوشته‌اید. معمولا کشمکش‌های متفاوتی در این آثار در جریان است که «گذشته شخصیت» یا همان «جراحت‌های» شخصیت‌ها مهم می‌شود. شما چند عنصر کلیدی دارید. «مهاجرت»، «گفتمان بیناد فرهنگی»، «جنگ» و «سرطان» مضمون‌های شما هستند. از تجربه زیسته یا از دغدغه خود بهره گرفتید؟
دامغانی: قبل از اینکه از ایران بروم همیشه قبیله‌گرایی ما برایم سوال بود. یک تعریف قبیله‌ای داریم. همه را دسته‌بندی می‌کنیم و نگاهی هم از بالا داریم. واقعا چرا باید این تفاوت دید را نسبت به ملیت‌ها و مذاهب دیگر داشته باشیم؟ وقتی به فرانسه رفتم متوجه شدم پاریس یک «متروپلیتن» (ابرشهر کلان) است. اخلاق من به‌گونه‌ای است که به سرعت با انسان‌های دیگر رفیق می‌شوم. دوست‌یابی شتابمندی دارم. دوست‌های فوق‌العاده‌ای از ملیت‌های متفاوت پیدا کردم که تفاوت‌های فرهنگی، طبقاتی و نژادی داشتیم و این مانع جدایی ما نشد. من شانس داشتم که برای ترجمه حرف‌های افغان‌های مهاجری که به پاریس می‌آیند، حضور داشه باشم. این افراد با بدبختی به پاریس می‌رسند و با هزار زجر می‌خواهند اقامت بگیرند. بیشتر این افراد جوان‌های کم سن و سالی هستند. سعی کردم به آنها خیلی کمک کنم و واقعیت زندگی آنها را متوجه بشویم و چیزهای تکان‌دهنده‌ای شنیدم. قصد نداشتم درباره آنها بنویسم؛ ولی این موضوعات درون من نفوذ کردند و به من تحمیل شد و قلم به دست گرفتم و نوشتم‌شان. این موضوع هم دغدغه من است و هم آن را زیسته‌ام. چنین دوستی‌هایی که با درد شکل می‌گیرند به‌شدت ماندگار و قدرتمند هستند. تفاوت‌های نژادی و ملیتی باعث می‌شود آدم‌ها از یکدیگر دوری کنند ولی خیلی‌ها در خانه‌شان را به روی اعراب و مهاجران عراقی و سوری باز می‌کردند و به آنها کمک می‌کردند. به نظرم این دغدغه زیسته من است که وارد کار شد.     

 اجراهایی که در نتیجه تجربه زیسته شکل می‌‌گیرند، روی تماشاگر تاثیر می‌گذارند...
پیرزاده: دقیقا باید یک داستان، یک قصه و یک شخصیت قابل باور و تاثیرگذار باشد.
دامغانی: یک هنرمند باید خطر ریسک‌کردن داشته باشد. باید از مرکز خارج شود و به حاشیه برود و بسیاری چیزها را تجربه کند. البته یک هنرمند نباید حتما درد اعتیاد را واقعا بچشد تا آن را به خوبی نشان بدهد؛ ولی باید از نوجوانی ریسک‌پذیر باشد و از زندگی متفاوت نترسد. هنرمند نباید از زخمی شدن بترسد.

آقای پیرزاده شما با کارگردان کار همبازی بودید و این یک چالش بزرگ است؛ بداهه‌پردازی داشتید؟
پیرزاده: بداهه در راستای کاراکتر و قصه به‌شدت داشتیم.

چقدر دست و پایتان را بسته بود؟
پیرزاده: خیلی دستم بسته بود. کاراکتر خیلی درونی و کم حرفی بود. این شخصیت بسته است. در اجرای قبلی کارگردان هر روز من را دعوا می‌کرد که چرا آنقدر بداهه می‌گویی! من در نقش زندگی می‌کنم؛ ولی همه چیز باید حساب‌شده باشد. اگر من نگاهم را کم و زیاد کنم همه چیز به هم می‌ریزد. در این کار نگاه و سکوت خیلی مهم است. حس نگاهمان را تماشاگر می‌فهمد. بازیگری ما الآن «بازیگری نگاه» است.

26 اثر نمایشی به بخش مسابقه جوانان سی‌وپنجمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر راه یافته‌اند.
روابط‌عمومی دبیرخانه این دوره از جشنواره آثار راه‌یافته به این بخش را به شرح زیر اعلام کرد: «اکسیژن» به کارگردانی مهدی ضیاءچمنی از مشهد، «آشپزخانه» به کارگردانی محمدرضا رادمند از تهران، «تشریفات» به کارگردانی رامین اکبری از تهران، «چرخه سودایی» به کارگردانی محمدجواد صرامی از اصفهان، «خاطرات هنرپیشه نقش دوم» به کارگردانی افشین زمانی از تهران، «خروج اضطراری» به کارگردانی مهرداد مصطفوی از تهران، «دا» به کارگردانی زهرا تنوری از فسا، «کابوس شب نیمه تابستان» به کارگردانی شکوفه طاهری از تهران، «لوسیا» به کارگردانی شهاب مهربان‌پور از تهران،  «یرمای درون من» به کارگردانی ستاره تبریززاده از اصفهان، «اسکورسیزی» به کارگردانی رسول کاهانی از تهران، «پنجاه و چهارمین سالگرد» به کارگردانی آرمین حمدی‌پور از شیراز، «تو را از من گرفتی» به کارگردانی اکبر صادقی از بیله‌سوار، «جزیره» به کارگردانی سعید دشتی از کرج، «چهل‌گیس و حسن کچل» به کارگردانی پوران مرادی‌ مزرعه‌نو از تهران، «خوب، بد، زشت» به کارگردانی شقایق فتحی از تهران، «دال» به کارگردانی مسلم خراسانی از تهران، «دامپزشکی» به کارگردانی شیرین جروقی از تهران، «دو به دل» به کارگردانی سامان پهلوان‌درینی از جیرفت، «دوازده» به کارگردانی جواد خورشا از تهران،  «رسوب» به کارگردانی مسعود عقلی از مشهد، «سرنوشت نا به هنگام زنی که مدام می‌خندید» به کارگردانی سیاوش عالی‌پور از اهواز، «سین گاف» به کارگردانی پوریا رحیمی‌سام از تهران، «گلدونه خانم» به کارگردانی النا آهی از تهران، «مجلس مچاله‌خوانی» به کارگردانی سجاد طهماسبی از تویسرکان،  «نگاهمان می‌کنند» به کارگردانی محمدرضا اصلی از تهران، نمایش «هاروی» به کارگردانی ملودی آرام‌‌نیا از تهران و «یتیم خانه فونیکس» به کارگردانی محمد نیازی از مشهد.
 سی‌وپنجمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر به دبیری سعید اسدی از یکم تا دوازدهم بهمن در تهران برگزار می‌شود.

 دیروز شهردار لس‌آنجلس اعلام کرد در این شهر و در سال 2020 خانه موزه «هنر روایتی لوکاس» افتتاح خواهد شد.
به گزارش «مهر»، اریک گارتسی، شهردار لس‌آنجلس اعلام کرد: «پروژه یک میلیارد دلاری موزه جرج لوکاس در ۴ ماه می‌۲۰۲۰ در این شهر افتتاح خواهد شد.» این پروژه نزدیک پارک «یادبود» و تماشاخانه روباز لس‌آنجلس ساخته می‌شود. مقامات سان فرانسیسکو که به نظر می‌رسید برای گرفتن این پروژه به نتیجه نزدیک‌تر بودند در لحظه آخر از شهر لس‌آنجلس جا ماندند در حالی که لوکاس در لس‌آنجلس ریشه دارد و درنهایت لس‌آنجلس در رقابت چند ماهه با سان فرانسیسکو پیروز بیرون آمد.
 این موزه قرار است به ارائه یادبودهای مجموعه «جنگ ستارگان» اختصاص داشته باشد و جفری کاتزنبرگ از مدیران برجسته هالیوودی چندی پیش از آن به‌عنوان جواهر یاد کرده بود. جرج لوکاس آثار هنری‌ای را که بیش از ۴۰ سال گردآوری کرده و شامل بیش از ۱۰ هزار نقاشی و طراحی می‌شود در اختیار این موزه قرار خواهد داد. حتی شماری از نقاشی‌های «ادگار دگا»  امپرسیونیست فرانسوی نیز در این مجموعه دیده می‌شود. اما آثار اصلی گردآوری شده در این موزه حدود ۳۰ هزار اثر شامل استوری برد، لباس‌ها، نوشته‌ها و … مربوط به فیلم‌های «جادوگر شهر آز»، «کازابلانکا» و در وهله اول مجموعه «جنگ ستارگان» است.
 گفته شده با اجرای این پروژه حدود ۱۵۰۰ کار جانبی و ۳۵۰ شغل دائمی در لس‌آنجلس ایجاد می‌شود. طراحی ساختمان این موزه که لوکاس دوست داشت طرحی فضایی داشته باشد، توسط «مایانسونگ» آرشیتکت چینی انجام شده است. این موزه دومین موزه هنری پس از موزه آکادمی است که در لس‌آنجلس شکل می‌گیرد. جرج لوکاس خالق «جنگ ستارگان» خودش تامین هزینه‌های  این پروژه را عهده‌دار شده و بیش از یک میلیارد دلار برای ساخت موزه در نظر گرفته و این به جز قیمت آثاری است که در این موزه ارائه خواهد شد که بیش از ۴۰۰ میلیون دلار ارزش‌گذاری شده‌اند.